Milton Friedman jest jednym z najbardziej kojarzonych ekonomistów. W latach siedemdziesiątych opracował teorie, które w drugiej połowie XX wieku były jednymi z najbardziej wpływowych. Przedstawiciel szkoły chicagowskiej, na zawsze odmienił rozwinięte gospodarki.
Szkoła Chicagowska to neoklasyczna szkoła ekonomiczna, która powstała na Uniwersytecie w Chicago w latach 30. XX wieku. Głównym założeniem szkoły chicagowskiej jest to, że wolny rynek najlepiej alokuje zasoby w gospodarce i że minimalna lub nawet żadna interwencja rządu jest najlepsza dla gospodarczego dobrobytu.
Friedman opowiadał się za wolnym handlem, mniejszym rządem i powolnym, stałym wzrostem podaży pieniądza w rozwijającej się gospodarce. Friedman sprzeciwiał się keynesowskiemu poglądowi, że „pieniądze nie mają znaczenia”, zamiast tego promował teorię, że zmiany w podaży pieniądza wpływają na realną aktywność gospodarczą w krótkim okresie i poziom cen w długim okresie. Jego nacisk na politykę pieniężną i ilościową teorię pieniądza stał się znany jako monetaryzm – teoria chroniąca mikroekonomiczną ortodoksję tamtych czasów, wedle której nie było pierwotnego efektu inflacyjnego. Kłopot z monetaryzmem polega na zidentyfikowaniu pieniądza w gospodarce, który sprawia, że teoria monetarystyczna działa. W wyniku tego w latach osiemdziesiątych monetaryzm doprowadził do depresji gospodarczej.
Friedman był czołowym wyrazicielem doktryny klasycznego rynku konkurencyjnego. Był przeciwnikiem każdej rządowej regulacji i państwowej działalności gospodarczej. W tym sensie był rzecznikiem całkowitej wolności ekonomicznej – decyzje pozostawione są jednostkom. Jego głównym wkładem w historię ekonomii jest pogląd, że działania pieniężne mają decydujący wpływ na gospodarkę.
Ważną częścią jego działalności było także proponowanie praktycznych rozwiązań dla biznesu. Dla Friedmana dyrektorzy, którzy odpowiadają na problemy społeczne wykraczające poza osiąganie zysków, nie wykonują swojej pracy jako pracownicy. Podczas gdy jednostka może robić, co chce ze swoimi pieniędzmi, pracownik musi zawsze skłaniać się do pragnień swoich przełożonych. Nowoczesne przedsiębiorstwa wymagają dużej organizacji, a co za tym idzie – skomplikowanego podziału pracy. Dlatego ważne, by każdy wiedział, gdzie jest jego miejsce przydzielane na podstawie osobistych kwalifikacji.
Ważna w jego koncepcji była także idea społecznej odpowiedzialności biznesu. Biznesy to jedynie układy, za pomocą których jedna grupa ludzi, akcjonariuszy, przekazuje kapitał innej grupie, menedżerom, w celu realizacji określonych celów i za którą akcjonariusze otrzymują udziały własnościowe w przedsięwzięciu. Obaj dobrowolnie zawarli porozumienie umowne. Umowa określa odpowiedzialność i obowiązki partnerów umownych. Kadra kierownicza ma działać jako agenci akcjonariuszy. Friedman wyraża swoje stanowisko na temat moralnych podstaw biznesu i odpowiedzialności społecznej w książce Capitalism and Freedom. Jeśli chodzi o społeczną odpowiedzialność biznesu, Friedman jest nieugięty: jest tylko jedna społeczna odpowiedzialność biznesu, a mianowicie zwiększenie zysku akcjonariuszy. Jego poglądy nieco różnią się od współczesnego postrzegania odpowiedzialności biznesu. Friedman pisał w czasach, gdy gospodarka nie była zglobalizowana w takim stopniu, jak dzisiaj, a zajmowanie się radykalnie odmiennymi normami etycznymi i społecznymi nie było tak kontrowersyjną kwestią.
Friedman otrzymał Nagrodę Nobla w 1976 roku za osiągnięcia w dziedzinie analizy konsumpcji, historii i teorii monetarnej oraz za wykazanie złożoności polityki stabilizacyjnej. Najbardziej znany był z wyjaśniania roli podaży pieniądza w fluktuacjach gospodarczych i inflacyjnych. Jego ekonomia była korzystna przede wszystkim dla bogatych konserwatystów, którzy silnie promowali proponowaną przez niego politykę monetarną. Dla wielu jego teorie pozostają kontrowersyjne, jednak nie można ignorować jego wkładu w światową ekonomię.
